Gisteravond Paul en Otto weer ontmoet. Lekker met zijn drieën uit eten geweest. Zij zijn vandaag vertrokken met bestemming Istanbul. Ik ben toch een beetje bij ze want Paul draagt de broek van mijn motorpak en Otto de jas.
Voor mij was het een dag met veel heen en weer gebel, zowel met Nederland (verzekering, hulptroepen e.d.) en Turkije (de lokale agent van de alarmcentrale). Het is allemaal nog niet zo makkelijk. De verzekering wil de motor nite terug naar Nederland brengen omdat de restwaarde daarvoor te laag is. Aan de andere kant is het verschrotten in Turkije zeer lastig qua papierwinkel. De ADAC, waar we een vervoersdocument hebben afgesloten, wenste me zelfs veel sterkte omdat Turkije wel een heel lastig land is voor deze afhandeling. Ze adviseerden de motor toch Europa binnen te brengen om hoge kosten en vooral ondoordringbare administratieve rompslomp te voorkomen. Liesbeth en ikzelf hadden ondertussen de nodige transportbedrijven benaderd: allemaal willen ze hun handen er niet aan branden.
Ik heb geconcludeerd dat ik de motor zelf op de een of andere manier naar Nederland moet vervoeren. Ofwel met een busje vanuit Nederland naar Ankara en weer terug, mogelijk met assistentie van Remco, die daar niet direct afwijzend tegenover stond. Hoe en wat precies is van later zorg. Nu schijnt eerst de motor naar de douane te moeten, die hem in quarantaine zet en voor maximaal een maand uit mijn paspoort verwijdert. Alleen op deze wijze wordt mijzelf toegestaan Turkije zonder motor te verlaten. Nu wacht ik op telefoon van de alarmcentrale die me gaat vertellen hoe dit in zijn werk gaat, wanneer en of er al een moment valt te prikken dat ik terug kan vliegen.
Niet al te boeiende reisverhalen van mijn kant, maar ter info voor het thuisfront.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten