24 oktober van Langweid naar Dieblich bij Koblenz

Met Berhtil en Arnold afgesproken om een pension te nemen in Dieblich, daar kunnen we dan een paar biertjes drinken en een sigaartje roken in de Biergarten.
Vertrek in Langweid was KOUD. Na een kilometer of 80 al een koffietent anex warme bakker opgezocht om op te warmen. Lekker appelgebak bij de koffie. Daarna bleef het koud maar de zon ging schijnen. De eerste 120 km afgelegd over N-wegen die erg leuk waren en ook een mooi uitzicht boden. Daarna de A6 en A61. Bij Worms er af gegaan om te luchen, een leuke oude stad met ook weer een goed café-restaurant. Om 17:15 aangekomen in Dieblich, waar we werden verwelkomd door een aardige dame van Hotel Moselgruß. Telefoon van Berthil gehad dat ze ongeveer bij Köln zijn, dus een uurtje na ons zullen komen.
Om ongeveer 18:30 zijn Arnold en Berthil gearriveerd en we hebben gezamelijk een flinke hoeveeleid bier en borrels gedronken, terwijl de gesprekken voornamelijk over motoren gingen.
Morgen niet te gek vroeg weg, maar wel op tijd omdat er aan het eind van de dag regen voorspeld wordt.

Malcesine, Innsbruck, Langweid (bij Augsburg)

Grotere kaart weergeven

23 oktober van Malcesine naar Langweid bij Augsburg

In Malcesine nog geprobeerd een warme bakker te vinden voor het ontbijt, maar helaas het was zondag en alles gesloten. Vertrokken richting Bolzano, Brenner en Innsbruck. Vanaf Rovereto over de Autostrada, dus schoot wel aardig op, alleen was de tol (€ 9) duurder dan de verstookte benzine op dat stuk. Bij een benzinepomp nog wat koffie gehaald die we in de zon konden opdrinken. Het was overigens wel koud onderweg. Langs de Brenner over de snelweg en bij Innsbruck er af om een vignet te vermijden. Bijzonder mooie uitzichten over de besneeuwde toppen van de Alpen. In Innsbruck op een terras gaan zitten waar we door een aardige dame (35) genaamd Henriëtte werden aangesproken met de zin: "Wer von euch ist der verrückte mit dem Royal Enfield?". Ze bleek er zelf ook een gehad te hebben en daarmee door o.a. Zuid Amerika gereden, waar haar man nu ook weer rond reed, met een BMW overigens. Zij noemde ons "Raser" wegens het feit dat wij 100 km/h of soms meer over de snelweg reden. Zelf kon ze net 80 halen met haar oude Enfield van ongeveer 1985. Bijzonder leuk gesprek met haar gehad tijdens een lekkere lunch.
Daarna doorgereden over de Fernpass langs Garmisch Partenkirchen richting Augsburg. Daar begon het donker en koud te worden, dus bij het volgende dorpje Langweid gestopt. Ook hier weer een pension (waarschijnlijk het enige in het dorp) gevonden voor € 75,- dit keer, maar wel met ontbijt. We moeten nog ongeveer 650 km naar Aarle Rixtel, dat wordt wel erg veel voor een dag. Misschien kunnen we met Berthil en Arnold wel een pensionnetje 200 km voor Aarle Rixtel afspreken, waar zij dan ook overnachten, dan kunnen we nog gezamenlijk een biertje drinken.

Van Albanië naar het Gardameer in Italië

Grotere kaart weergeven


20 oktober door Albanië naar Montenegro

's morgens eerst een goede omelet met veel olijfolie gehad en vervolgens naar het noorden langs de kust gereden. De kust is hier dermate grillig dat je dan ook zo nu en dan over een pas moet. Dat levert heel erg leuke weggetjes met prachtige uitzichten op. De gemiddelde snelheid en dan vooral hemelsbreed is dan niet erg hoog.
Eerst in Vlore gestopt om bij de veerboothaven nog even te kijken, maar dat leverde niets op. Daarna een Albaniër ontmoet die 10 jaar in Nederland had gewerkt (Jani Patos), nadat hij uit Albanië was gevlucht in het communistiche tijdperk. Al met al zijn we meer dan een uur in Vlore geweest. Daarna naar Dürres en daar ook in de haven gekeken, zonder resultaat, en een hamburger en hotdog gegeten.
Albanië langs de kust blijkt een erg leuk land te zijn waar gerekend wordt op een flinke toename van het toerisme gezien de vele hotels in aanbouw. Verder is het voor onze begrippen erg goedkoop.
Uiteindelijk naar Bar in Montengro gegaan. De grens leek probleemloos, alleen bleek hier dat de verzekering van Paul Montenegro niet dekte (Albanië ook niet bleek hier). Na betaling van € 10 premie konden we verder, al met al binnen een kwartier. Toch was het al zo goed als donker toen we in Bar aankwamen. Voor de zekerheid nog even in de haven gekeken, want er lag een schip klaar. Dat ging echter naar Bari in Zuid Italië en daar hebben we niets aan. Vervolgens een hotel gezocht en bij een **** Hotel aangekomen. De man achter de balie was echter zo vriendelijk om een dame met een goedkoper appartement te bellen en de weg er naar toe te wijzen.

21 oktober door Montenegro, Servië en Kroatië naar  Split.

Het pensoin was  goed en niet ver er vandaan bij restaurant "de Ferryboat" kunnen eten en de volgende ochtend ontbeten. Om een uur of 9 vertrokken bij half bewolkt maar redelijk warm weer. Helaas na een uur rijden brak er onweer uit. Gestopt bij een warme bakker waar we lekkere broodjes konden krijgen en uiteindelijk ook koffie. We hebben er zeker anderhalf uur doorgebracht om te wachten tot de buien voorbij waren. Daarna vertrokken en het weer klaarde op. Langs Dubrovnic gereden bij redelijk zonnig weer. Vanaf de weg een prachtig uitzicht op deze stad, maar er toch maar langs gereden.  Daarna begon het echter weer te regenen en soms niet zachtjes. Voormalig Joegoslavië heeft nu veel grenzen en bij elke moesten we weer stoppen voor controle. Het kost wat tijd maar per grenspost ging het redelijk snel. De volgende stop bij een ouder echtpaar in een restaurantje dat op het punt stond de klandizie te verliezen wegens een in aanbouw zijnde snelweg. We kregen lekkere koffie en een voorraad vijgen, mandarijnen en druiven voor slechts een paar euro. Daarna verder naar Spit. Het begon al later te worden en pas in donke kwamen we in Spit aan. Toch maar even naar de haven gereden om te kijken of er nog een veerboot naar Italië zou gaan, en jawel een uur later zou een boot naar Ancona vertrekken. Wij geboekt en meteen ook maar een hut bij genomen voor € 30 pp extra, dat zou in ieder geval een goede nachtrust opleveren.
Een paar lekkere biertjes gedronken en een een bijzonde goede en niet goekope maaltijd genoten.
(het kaartje geeft een route via Zadar, maar rechtstreeks Split - Ancona kon ook)

22 oktober Ancone naar Malcesine

De ferry komt om 8 uur aan, dus vroeg ontbijten en vertrekken naar het noorden. Na een tijdje op de "Autostrada" aangekomen en dan flink kilometers maken. De dag begon droog en koud, maar ging over in nat en koud. Gelukkig was het na de middag zonnig, zodat we toch nog weer wat konden opdrogen. Doorgereden naar Verona en daar in de oude binnenstad op een plein een goede maaltijd genoten met wat hete koffie. Paul was in een grijs verleden nog eens bij het Gardameer geweest in een goedkoop en goed pension. Dat hebben we maar opgezocht maar dat was helaas vol, dan maar bij de buurman. Deze heeft een goed en groot appartement met WiFi voor € 65,- dat moet dan maar kunnen. Dit keer waren we ruim op tijd voor donker binnen.

de boot gemist

View Larger Map

18 oktober (2)

Lekker wezen eten in een eetcafé waar na een tijdje ook een band kwam spelen. Het werd er dus erg druk. Daarna in het

internetcafé gezocht naar alternatieve veerdiensten vanuit Albanië, maar die gaan in oktober helemaal niet. Dus toch morgen vertrekken met de motor door Albanië.

19 oktober de boot gemist.

Vroeg opgestaan en ingepakt en gereden naar de warme bakker, die ook koffie en broodjes verkoopt, gerund door een aardige mevrouw. Bijna konden we niet weg, want Otto's kabelslot wou niet meer open, uiteindelijk met de nodige WD30 toch nog gelukt. Uitstekende wegen langs de kust en over heuvels, met een mooi zonnetje erbij, dus het rijden was erg leuk.

Onderweg goede koffie met tosties gehad zo'n 50 km van de grens Griekenland-Albanië. Toen we daar aankwamen wachtte ons echter een onaangename verrassing, een rij auto's voor de grens waar geen beweging in zat. Ook het douanepersoneel staakte. Gelukkig konden we een aardige doaunier en een leuke douanière ervan overtuigen dat we nog een heel lange reis voor de boeg hadden. Ook waren ze wel geïnterresseerd in onze motoren. Na ongeveer 45 minuten oponthoud konden we dan toch doorrijden, terwijl alle Griekse auto's bleven staan. Daarna weer een erg leuke bergweg naar de kust waar we in een klein dorp voor € 20,- een prima kamer gevonden hebben. Een tentje er vlak bij had prima eten en we kunnen er ook ontbijten voor heel weinig geld.

Patra

17 oktober naar Pata(s)

's Avonds nog een pizza gegeten en ijskoude rode wijn gedronken bij een restaurant waar het internet wilde werken, en daarna nog een Ouzo met een sigaar genomen.
Maandag tijd opgestaan en bij stralend zonnig weer naar een ontbijtplek bij het strand gegaan. Onbedekte hemel betekent ook flinke afkoeling, dus het was erg koud, ook 's nachts. Koffie met tosties kunnen krijgen en vervolgens afscheid genomen van de erg vriendelijke mevrouw van het pension. Eerst een stuk autosnelweg langs de kust en daarna binnendoor over de bergen. Begonnen met een brede bergweg met haarspeldbochten waar je 80+ kon rijden. De Garmin had vervogens een andere route in gedachten dan wij op de kaart hadden gezien. Op een gegeven moment reden we over eenbaanswegen en door boerendorpjes waar nauwelijks asfalt te vinden was. De wegen waren verder erg goed. Daarna toch weer via grote wegen langs de kust naar Patra. Dat ligt op de Peloponesos verbonden met het vaste land met een fraaie tuibrug met 4 pylonen. Naar de haven gereden met de ferries naar Venetië, maar helaas bleek dat in Griekenland een grote staking aan de gang was van overheidspersoneel, waarvan het havenpersoneel ook deel uitmaakte. Minstens 2 dagen zou er niet gevaren kunnen worden, zo mogelijk nog langer. De dag ervoor was er nog wel een boot vertrokken. We hadden juist voor deze overtocht gekozen omdat deze de afstand naar Venetië in 2 nachten en een dag aflegt, terwijl wij hier 3 à 4 dagen over zouden moeten rijden, een winst van 2 of 3 dagen dus, en uitgerust in Venetië aankomen. Een extra bijkomstigheid is, dat de motor van Otto beter niet te veel kilometers moet rijden met de provisorisch gerepareerde koppelingsbediening. Wanneer we rechtstreeks van Istanboel naar Bulgarije en verder door de Balkan waren gereden, dan waren we nu ongeveer 1000 km dichter bij huis geweest. Helaas volgen we hier vrijwel geen nieuws dus de staking kwam als een verrassing. We blijven hier nog maar een paar dagen afwachten, want meteen de volgende 2500 km op de motor afleggen is ook geen goede keuze.
We zitten in Spyros Rooms, een eenvoudig maar goed pension vlak bij de haven.

18 oktober

We zijn weer bij de haven geweest, maar er is geen goede kans dat we binnen een paar dagen kunnen vertrekken per veerboot. Wel wat inkopen kunnen doen in Patra en het is goed weer, Otto heeft een nieuw visier en een kabeltje voor de Garmin, ook nog wat goede olie kunnen inslaan bij een soort Praxis . Waarschijnlijk gaan we toch maar rijden hiervandaan, het definitieve besluit moet nog vallen, het internet in het pension doet het nog steeds niet, dus we moeten weer de stad in.

Olympus

Grotere kaart weergeven

15 oktober vertrek uit Istanboel

Het regende en het was koud, met name 's morgens. Later werd het wat droger maar echt warm werd het niet. Niet veel problemen bij de grens. Het carnet hoefde niet te worden ingevuld, we waren al bekend in het computersysteem.
In Griekenland overnacht in een Hotelletje in Kimotini. we moesten wel even zoeken, maar zagen na een tijdje een extreem zijspan voor een cafeetje staan. Mario de eigenaar hiervan kon ons wel een simpel hotel wijzen, we moesten wel eerst even met hem samen een drankje nuttigen. Ook waren hier de Duits sprekende Natella en de Engels sprekende Sonja ons erg behulpzaam. Nadat we waren ingetrokken en daarna een diner hadden genuttigd zijn we nog even langs het café van Sonja en Natella gegaan, Mario was al vertrokken helaas. Hier hebben we onder het genot van een dubbele Ouzo nog wat gepraat met Natella en Sonja.

16 oktober van Kimotini naar Anatolikos Olympos

Op tijd opgestaan en zonder ontbijt vertrokken, want dat leverde het eenvoudige hotel niet. Onderweg wat koffie en tosties genuttigd. Het was wel koud (minder dan 10 graden, in Griekenland notabene), maar tenminste droog. Daarna doorgereden naar Tessaloniki, waar we bij een Starbuck Coffeeshop een mega cappuchino en koffie gedronken hebben. Hier scheen de zon even. Daarna verder, waarbij we bij toeval langs de berg de "Olympus" kwamen. Een onderkomen gezocht en gevonden in Anatolikos Olympos aan de kust. Om 17:00 uur waren we er.

Otto naar de werkplaats en Paul naar de Grand Bazar en Cistern Baslica

14 Oktober

Otto's motor vanmorgen met een Transit busje opgehaald en samen met Otto naar een werkplaats aan de andere kant van de stad vervoerd. Paul is de Grand Bazar gaan bezoeken en die blijkt werkelijk heel erg groot te zijn. Een soort met koepels overdekte Kalverstraat met allerlei zijwegen en doorgangen. Goed mogelijk om hier de weg kwijt te raken, gelukkig had ik nog de miniHomer om bij een geheel andere uitgang de weg terug te kunnen vinden. Buiten gaan de winkeltjes gewoon verder. Het is vandaag regenachtig in Istandbul, dus een goede dag om overdekt te winkelen, dat vonden busladingen met andere toeristen ook. Van Otto begrepen dat de reparatie wel eens zou kunnen lukken, later hierover een wat definitiever bericht.
Paul intussen naar de Cistern Basilica gegaan de ondergrondse wateropslag die door de gewelven op zuilen veel van een Basiliek weg hebben. Bij terugkomst was Otto met motor weer bij het hotel. De operatie is grotendeels geslaagd, maar de koppelingsveren moesten wel minder strak waardoor de kans op slippende koppeling bij veel gas groter wordt.

Weer thuis

Ik (Marc) ben weer thuis aangekomen. Alles is vandaag vlotjes verlopen en ik werd op schiphol opgewacht door Dennis, erg leuk!
Otto en Paul: succes met de reparaties, ik blijf jullie natuurlijk volgen en baal toch wel een beetje dat ik de laatste kilometers met het vliegtuig gesmokkeld heb en niet meer bij jullie ben.

rondtoer door Istanboel

13 oktober rondtoer Istanboel met probleem letterlijk "in het zicht van de haven"


Het probleem van de bediening van de koppeling van Otto blijkt groter dan gedacht. De goede maat kogel moet gevonden worden. Na diverse winkels bezocht te hebben kiest Paul voor een bustocht per dubbeldekker door de stad en Otto zoekt eerst nog wat verder. De goede kogels worden uiteindelijk gevonden en Otto gaat per boot door de Bosporus en Golden Horn.
Later bij het hotel de koppelingspen doorgezaagd en de kogel tussen de helften gestopt. Helaas werd het probleem hierdoor alleen maar groten. Een misverstand in de communicatie was de oorzaak, bij nieuwere modellen past een veel grotere kogel die er niet voor zorgt dat de pen en kogel zoals bij Otto naar de zijkant van de as worden gedrukt door een teveel aan speling.
Een extra vervelende bijkomstigheid is, dat we net via internet een boot van Patra(s) naar Venetië hadden geboekt en betaald. De geplande aankomsttijd in Patras komt nu wel erg in het gedrang. Morgen moet de pen vervangen of gelast worden en ook een hefboompje op de bedieningsas die met een bout is geborgd moet worden gereviseerd, anders kan Otto de koppeling niet meer bedienen. Hierin gaat zeer waarschijnlijk zeker een dag werk in zitten, met het vinden van een juiste werkplaats en de juiste mensen om te helpen. Morgen meer nieuws.

Aya Sofia en Blue Mosque in Istanboel

Grotere kaart weergeven

12 oktober Aya Sofia en Blue Mosque in Istanboel

Redelijk uitgeslapen zodat we nog maar net op tijd waren voor het ontbijt. Otto's koppelingspen geïnspecteerd en geconcludeerd dat vervanging of reparatie toch wel belangrijk is. Na wat onderzoek blijkt dat doorzagen van de pen en een stalen kogel tussen de delen een goede methode is. Nu nog een passende kogel vinden.
Eerst maar eens eens een bezoek aan de Aya Sofia en Blue Mosque brengen, beide op loopafstand van het hotel. De Aya Sofia die oorspronkelijk gebouwd was als Christelijke kerk, is van binnen rijkelijk versierd. Wij als techneuten kijken natuurlijk ook speciaal naar de architectnosche aspecten van een bouwwerk met één van de grootste koepels in de wereld. Het geheel is bijzonder indrukwekkend. De AS is later omgebouwd tot moskee en voorzien van minaretten, sinds 1935 is het een museum.
De Blue Mosque is op gezette tijden gesloten voor toeristen wegens de gebedstijden. De laatste opening om 16:45 hebben we nog mee gekregen. Totaal anders dan de AS. Je moet je schoenen uitdoen en de complete vloer is bedekt met een tapijt. De ramen zijn gedeeltelijk gebrandschilderd, maar dat is dan ook de enige versiering. Architectonisch echter niet minder indrukwekkend dan de AS. Later nog naar de haven gelopen en onderweg nog een lagerring met kogels voor de koppeling van Otto op de kop kunnen tikken. Goed kunnen eten in een eenvoudige tent, daarna dure koffie in een wat chicker restaurant. Nu weer een biertje in de bar van Paris Otel.

Morgen Nederland!?

Het lijkt gelukt om morgen naar Nederland te vliegen. Om 8.15 stond er een mannetje bij het hotel die de motor op een vrachtwagen heeft gezet. Deze hebben we naar een schuurtje ergens in Ankara gebracht (foto's en adres bekend!). Daarna naar de douane waar ik een papier kreeg van een enigszins Nederlands sprekende zoon van een voormalige gastarbeider. Hij had in Den Bosch zijn jeugd doorgebracht. Het is me wel verteld dat de motor nog in mijn paspoort staat en dat ik hem dus zelf over de grens moet brengen. Dit zal ik later nog eens haarfijn uitzoeken. Hij mag een maand gestald blijven.
Om 10.45 was ik weer in het hotel en kon mijn vlucht boeken. Helaas was de beste optie een vlucht om 13.00 en dit is me niet meer gelukt. Nu vlieg ik morgenvroeg om 9.10 lokale tijd en ben mooi in de middag in Nederland. Zal nog wel een berichtje schrijven of dat gelukt is.
In Nederland maar eens nadenken over de repatriëring van mijn motor, daar hangt namelijk een forse borgsom aan vast!

Van Göreme naar Istanbul

Grotere kaart weergeven

9 Oktober Otto en Paul naar Ankara

Otto en Paul zijn vanuit Göreme naar Ankara vertrokken, via de kloof van Ihlara. Daar weer een lekkere forel gegeten. Marc ontmoet in Ankara, zoals Marc ook al heeft beschreven. Bij het buurhotel geslapen, dat veel goedkoper was dan dat van Marc, maar toch voldoende comfort bood, het ontbijt hebben we nog samen met Marc genoten.

10 Oktober Ankara naar Akçakoca

Na het ontbijt eerst naar een motorzaakje geweest dat we de vorige dag hadden gezien.  Otto heeft dringend een nieuwe koppelingsdrukpen nodig. We moesten wel eerst ruim een half uur door de stad zwerven om via de eenrichtingswegen de weg weer terug te vinden. Het bleek een bijzonder interessant zaakje, die een stuk of 15 BMW's GS 80/100 (off road model) van het leger of politie had staan, weliswaar in matige toestand. Ook wist hij wel een zaakje voor Triumph onderdelen, maar na telefonisch contact bleek deze de pen niet te hebben. Al met al waren we om 11 uur Ankara nog niet uit. We besloten via de kust te rijden, vanaf Devrek via een klein binnenweggetje. Dat was een schitterend weggetje, alleen moest hier en daar nog wat worden gerepareerd. We moesten op een gegeven moment ruim een kwartier wachten totdat een bulldozer een stuk zand had ge-egaliseerd. Hele mooie route, maar dat nam meer tijd in beslag dan gepland. Uiteindelijk gestopt in Akçakoca waar we even van de hoofdroute richting strand van de Zwarte zee reden en vrijwel direct een prima pension vonden. Niet te duur voor Turkse begrippen en toch alles er op en eraan. Alleen de WiFi wilde niet werken, vandaar dat dit bericht nu pas komt. Nog wat gaan eten in de buurt en bij een plaatselijke Migros wat bier en wijn ingeslagen. Op het terrasje van het pension nog een lekker biertje gedronken bij het geluid van de brekende golven van de Zwarte Zee.

11 Oktober van Akçakoca naar Istanboel

Otto was vroeg opgestaan voor een wandeling langs het strand, Paul is nog even blijven liggen. Mooi weer voor foto's maar ook een regen/onweersbui kwam voorbij.
Ook hier was weer een goed ontbijt bij de prijs inbegrepen. Daarna vertrokken richting Istanboel. Ook weer de snelweg vermeden en langs de kust gereden. Mooie plaatsjes met vissershavens gezien. Het weer viel eigenlijk heel erg mee, gezien de sombere voorspellingen, alleen wat miezerregen meegemaakt. Omdat we weer op zeeniveau zitten is de temperatuur aanzienlijk hoger dan we tot nu toe gewend waren.
Aangekomen in Istanboel eerst naar een hotel uit Lonely Planet gezocht. Via de Garmin door de allerkleinste straatjes geleid en uiteindelijk bij het hotel in het oude centrum aangekomen. Helaas zat het vol. Vlak daarvoor nog een ander budget hotel gezien. Daar was wel plek. We zitten nu in de kelder van dit ho(s)tel een lekker biertje te drinken en dit stukje te schrijven. De kamer is vrij klein, maar verder van alle comfort voorzien, inclusief WiFi in het hele hotel dus inclusief de bar beneden.
Straks ergen eten en morgen de belangrijkste touristische sites bekijken.

Update van de situatie in Ankara

Vandaag is bekend geworden dat ik morgen om 8.30 uur met iemand naar de douane ga om de motor uit mijn paspoort te laten halen. Dan kan ik in elk geval het land verlaten! Daarna gaan we naar de andere kant van de stad om de motor in depot te laten zetten waar hij maximaal een maand mag blijven staan. Dit vooropgesteld dat ik alles goed heb begrepen uit het gebrekkige engels dat wordt gesproken. Daarna kan ik mijn terugvlucht gaan boeken. Ik verwacht echter niet voor donderdag een vlucht te hebben.
Morgen stappen in de goede richting?

Situatie ongewijzigd

Gisteravond Paul en Otto weer ontmoet. Lekker met zijn drieën uit eten geweest. Zij zijn vandaag vertrokken met bestemming Istanbul. Ik ben toch een beetje bij ze want Paul draagt de broek van mijn motorpak en Otto de jas.
Voor mij was het een dag met veel heen en weer gebel, zowel met Nederland (verzekering, hulptroepen e.d.) en Turkije (de lokale agent van de alarmcentrale). Het is allemaal nog niet zo makkelijk. De verzekering wil de motor nite terug naar Nederland brengen omdat de restwaarde daarvoor te laag is. Aan de andere kant is het verschrotten in Turkije zeer lastig qua papierwinkel. De ADAC, waar we een vervoersdocument hebben afgesloten, wenste me zelfs veel sterkte omdat Turkije wel een heel lastig land is voor deze afhandeling. Ze adviseerden de motor toch Europa binnen te brengen om hoge kosten en vooral ondoordringbare administratieve rompslomp te voorkomen. Liesbeth en ikzelf hadden ondertussen de nodige transportbedrijven benaderd: allemaal willen ze hun handen er niet aan branden.
Ik heb geconcludeerd dat ik de motor zelf op de een of andere manier naar Nederland moet vervoeren. Ofwel met een busje vanuit Nederland naar Ankara en weer terug, mogelijk met assistentie van Remco, die daar niet direct afwijzend tegenover stond. Hoe en wat precies is van later zorg. Nu schijnt eerst de motor naar de douane te moeten, die hem in quarantaine zet en voor maximaal een maand uit mijn paspoort verwijdert. Alleen op deze wijze wordt mijzelf toegestaan Turkije zonder motor te verlaten. Nu wacht ik op telefoon van de alarmcentrale die me gaat vertellen hoe dit in zijn werk gaat, wanneer en of er al een moment valt te prikken dat ik terug kan vliegen.
Niet al te boeiende reisverhalen van mijn kant, maar ter info voor het thuisfront.

Over en uit...

Zoals al duidelijk is geworden is het voor mij nu echt einde oefening. De motor reed van Ürgüp naar Ankara fantastisch goed. Goede weg en ik schoot lekker op. Voorbij Ankara gereden, met een prachtig uitzicht op de stad. Hele nieuwe wijken zijn op de heuvels uit de grond gestampt. 50 km na Ankara sloeg het noodlot (opnieuw) toe. Een vreselijk geratel uit het motorblok en hij stopte acuut. Gelijk de opgelaste klepstelbout gechecked, maar deze zat nog vast. Het geluid was heel herkenbaar; een drijfstang die van voor naar achter tegen het carter valt. Bij controle van de zuiger bleek deze inderdaad niet meer te bewegen terwijl de krukas wel draaide: diagnose, gebroken drijfstang. Dit betekende inderdaad einde avontuur want zo'n reparatie, met wat verder nog beschadigd zou zijn, is qua tijd niet haalbaar. Het wordt namelijk hoog tijd dat ik weer aan het werk ga.
Terug naar Ankara gelift met een busje die tegen betaling ook de motor wel wilde meenemen.
Ik werd gedropt bij een hotel in een buurt waar ik eigenlijk niet wilde zijn. Een zeer smoezelig hotel, waar het water het meer niet dan wel deed.
Eerst maar eens steunpunt Enschede, Jolanda Gilara gebeld, zij is nogal goed in het regelen van dingen als repatriëring. Ze ontdekte dat ik hiervoor verzekerd ben en de FBTO is aan het werk gezet. Helaas is het weekend geworden zodat er tot maandag niets gebeurt en ik de dagen stuk moet zien te maken. Het is de vraag of ze de motor terug naar Nederland brengen i.v.m. de kosten en restwaarde van de motor. Ook schijn ik zelf niet alvast terug te kunnen vliegen omdat ik niet zonder de motor het land kan verlaten. Daarvoor moeten er eerst douane afhandelingen plaatsvinden. Het huren van een busje om zelf met motor en al terug te rijden is niet gelukt omdat je een turks busje van bijvoorbeeld Avis niet zonder hoge retourkosten van Nederland naar Turkije kunt huren. Morgen maar even afwachten dus.
Vandaag naar een ander, en ook heel veel duurder, hotel verhuisd. Heb ik tenminste een schone kamer met toilet en stromend water, dat heb ik wel verdiend dacht ik zo.
Ik hoop dat Paul en Otto gaan overnachten in Ankara, kunnen we samen mooi gaan eten.
Ik heb hier een werkend internet dus zal jullie van de vorderingen op de hoogte houden. Ik hoop de motor in Nederland weer te kunnen ontvangen, het is een persoonlijke strijd geworden met het ding: ik zal en moet hem weer in orde krijgen en laten zien dat hij ook best betrouwbaar kan zijn. Alle sores komt volgens mij door steeds de voorgaande, niet altijd even zorgvuldige, reparatie. De reis tot Ankara was echter fantastisch met een hele goede onderlinge sfeer, ook na 11 weken op elkaars lip gezeten te hebben.

Grotere kaart weergeven

8 Oktober Göreme

Otto heeft nog wat kleine probleempjes met het bedieningsmechanisme van de koppeling, maar dat lijkt oplosbaar of niet zo heel erg. We moeten verhuizen uit hotel Elvan, want dat zit nu helemaal vol met voornamelijk Fransen. We zitten nu in hotel Köse in Göreme. Eerst nog even naar Zelve openluchtmuseum gereden, waar het nu op zaterdag helemaal vol staat met touringcars en auto's, toch valt er nog goed door heen te lopen. Vervolgens naar de volgende parkeerplaats waar de zogenaamde "Fairy chimneys" op zijn best zijn. Paul zit nu bij het zwembad van het hotel en Otto maakt een tour naar Derinkuyu om een ondergrondse stad te bezoeken, Paul had deze al gezien. De bewolking neemt al toe en morgen zal het wel minder goed weer zijn.
De bedoeling is om morgen via Ihlara Valley naar Ankara te rijden, misschien ontmoeten we Marc daar nog, we hebben nog geen contact met hem gehad. Bij de bezienswaardigheden barst het van de souvenirwinkeltjes en we hebben daar dan ook maar het een en ander ingeslagen, tassen, nomad mutsen en een schaaltje en dergelijke. We proberen ook nog ergens een paar van de typisch Turkse theeglazen op de kop te tikken, hopenlijk komnen die dan heel over.
8 Oktober Göreme

Otto heeft nog wat kleine probleempjes met het bedieningsmechanisme van de koppeling, maar dat lijkt oplosbaar of niet zo heel erg. We moeten verhuizen uit hotel Elvan, want dat zit nu helemaal vol met voornamelijk Fransen. We zitten nu in hotel Köse in Göreme. Eerst nog even naar Zelve openluchtmuseum gereden, waar het nu op zaterdag helemaal vol staat met touringcars en auto's, toch valt er nog goed door heen te lopen. Vervolgens naar de volgende parkeerplaats waar de zogenaamde "Fairy chimneys" op zijn best zijn. Paul zit nu bij het zwembad van het hotel en Otto maakt een tour naar Derinkuyu om een ondergrondse stad te bezoeken, Paul had deze al gezien. De bewolking neemt al toe en morgen zal het wel minder goed weer zijn.
De bedoeling is om morgen via Ihlara Valley naar Ankara te rijden, misschien ontmoeten we Marc daar nog, we hebben nog geen contact met hem gehad. Bij de bezienswaardigheden barst het van de souvenirwinkeltjes en we hebben daar dan ook maar het een en ander ingeslagen, tassen, nomad mutsen en een schaaltje en dergelijke. We proberen ook nog ergens een paar van de typisch Turkse theeglazen op de kop te tikken, hopenlijk komnen die dan heel over.

Weer (even) met zijn drieën

Grotere kaart weergeven

6 Oktober Mustafapasa

Weer een rondritje gemaakt in de omgeving. Het buurdorp Mustafapasa bezocht en wat uitzichtpunten. Op één van de heuvels op een zandpad raakte Marc achterop en Paul reed na een tijdje wachten terug. Helaas de juiste afslag gemist en Marc niet teruggevonden. Paul dacht dat we in die tijd zeer waarschijnlijk langs elkaar heen waren gereden. We hadden afgesproken in Göreme te gaan kijken en mogelijk daar nog een Quad toer te doen. Paul dus maar vast doorgereden naar Göreme. Daar wat rondgekeken, maar Marc niet gevonden, terug op het terras van Ürgüp goed zichtbaar op het centrale terras dan maar wat bier gedronken en hopen dat Marc, maar ook Otto dat zou kunnen zien. Helaas na 3 biertjes wachten nog geen resultaat. Later arriveerde toch Otto bij het hotel en had heel wat te vertellen over zijn rit van Tatvan naar Ürgüp. Ook Marc kwam toen aanrijden, maar zag er niet zo gelukkig uit. Zìjn motor was midden tussen wijngaarden blijven staan met een los tuimelaarblok. Eén bout losgedraaid en 2 anderen gebroken, juist op het moment dat Paul doorreed en de motor zich in een diepe kuil tussen de heuvels bevond. Marc zal zelf hierover nog wel wat te melden hebben, want op het moment van schrijven is hij hier niet meer aanwezig.
Gezellig met Otto samen nog wat gedronken en gegeten.

7 Oktober Ürgüp

Marc zijn tijd raakt op en vertrekt alleen richting Istanboel. Otto en Paul willen wat meer tijd nemen voor de terugreis. Otto heeft natuurlijk wel wat te sleutelen dus eerst maar eens naar de plaatselijke werkplaatsen om de speling uit de wielen te halen en het balhoofd te stellen. Vervolgens ging de achterband ook nog eens lek, dus voor 15:00 konden we niet vertrekken om wat van de omgeving te zien. Naar Göreme gereden om daar een overnachtingsplek te zoeken, want hotel Elvan in Ürgüp was het hele weekend compleet volgeboekt.
Hier nog wat met een een Amerikaanse Taiwannees gekletst over de Otto's Triumph en wat Nederlanders ontmoet. Uiteindelijk in donker weer terug naar Ürgüp.
Marc aan de telefoon gehad uit Ankara. Daar had het noodlot definitief toegeslagen: de drijfstang was gebroken, gelukkig niet meteen het hele carter vernield. Ook nog eens in een deel van de stad waar vrijwel niemand Engels spreekt. Gezamenlijk gaan we naar een oplossing zoeken om de motor en Marc te repatriëren.

ondergrondse stad en diepe kloof

Grotere kaart weergeven



5 oktober ondergrondse stad in Derinkuyu en kloof bij Ihlara

Gisteravond Rutger en Cathalijne ontmoet, een gezellig stel uit het Brabantse land. Tijdens een etentje diverse ervaringen uitgewisseld. Kijk voor hun reis op http://www.110overland.nl. Marc heeft intussen een achterband weten te bemachtigen.
Vanmorgen heeft Marc de nieuwe achterband gemonteerd en een telefoontje gehad van Otto dat hij zich weer beter voelde en vermoedelijk weer op weg zou gaan richting Ürgüp. Als alles goed gaat verwachten we hem morgen middag. Ondertussen maar weer wat toeristische informatie ingewonnen en een ritje gemaakt naar het zuidwesten.
Eerst naar één van de ondergrondse 'steden' die vroeger (= ±  2000 B.C.) werden gebruikt als schuilplaatsen voor de vijand. In de ondergrondse stad waar wij waren konden wel 10.000 mensen het een half jaar uithouden inclusief vee. Hier was ook een leuk eettentje waar we Turkse koffie kregen met een pizza en de beschikking kregen over een waterpijp.
Vervolgens naar Ihlara waar één van de grootse en diepste kloven van Turkije is. Leuke weg er naar toe, wanneer alles meezit met converteren is dit zelfs op een stukje video te zien. Restautantjes op steigertjes in de stroom. Hier hebben we een heerlijke forel verorberd die waarschijnlijk onlangs uit de stroom gehaald is.
Daarna weer terug naar Ürgüp toch wel weer een rit van 100 km die we net voor zonsondergang konden voltooien. Het begon weer koud te worden op de motor.
Marc heeft naar nog wat oorzaken van het lage vermogen en hoge benzineverbruik gezocht, maar niets kunnen vinden.
We genieten nu van een glaasje (relatief goedkope maar toch lekkere) rode wijn op onze hotelkamer.

3 oktober van Malatya naar Ürgüp

Grotere kaart weergeven

Voor het wegrijden uit Malatya wilde Marc nog even het timingdeksel openen om te zien of de monteur in Bam in staat was geweest om de tandwielen niet juist uit te lijnen. Er zat echter zoveel leemachtige modder op het blok dat openen geen goed idee was. Dan maar weer verder met een laag vermogen en hoog brandstofverbruik. Waar de motor van Paul 1:35 kan halen moet Marc het met meer dan 1:25 doen. Echter nog vaker dan benzine tanken moet er olie in Marc's motor worden bijgevuld.

Geen spectaculair rit over 4 baans wegen over de Turkse hoogvlakte op gemiddeld meer dan 1200 meter, maar ook met passen van ongeveer 2000. De 4-baans wegen hebben dan toch wel weer leuke bochten.

De achterband van Marc begint ook wel erg op te raken en moet zeker voor Istanboel worden vervangen. Helaas zijn in Turkije niet veel motoren te vinden en is de afwijkende maat van 3,50 x 19 al hel € emaal moeilijk te vinden.

In Loneley Planet Hotel Elvan opgezocht en met niet veel moeite in Ürgüp gevonden. Een erg leuk eeuwen oud gebouw dat einigszins doet denken aan het hotel van Raju in Udaipur India. Een kamer met 4 bedden moest voor 2 personen 80 TL (= 32 €) 

Bij het naderen van Ürgüp in Cappedocia hadden we niet de indruk een bijzonder landschap in te rijden, toch is het hier bijzonder toeristisch, voor de afwisseling wel eens leuk.

Op het grote plein vlak bij het hotel nog een paar Efes biertjes genuttigd bij de ondergaande zon en vervolgens naar een leuk restaurant gegaan. Hier hebben we Testi Kebab (zoek maar op in Google) gegeten, waarschijnlijk de lekkerste maaltijd van de vakantie tot nu toe.

Helaas van Otto vernomen dat hij nog steeds niet beter is en nog niet is gaan rijden. We zullen hem hier opwachten, er is hier waarschijnlijk voldoende te doen en te bezichtigen

4 Oktober rondrit in Cappedocia

Op tijd aan het ontbijt verschenen en eerst maar weer eens aan de motoren sleutelen. Bij een hoge druk spuit de boel schoon gemaakt en het distributiedeksel van de motor van Marc er af gehaald. Helaas bleek alles goed te staan anders was de oorzaak van het slechte lopen bekend geworden. Beide motoren zien er nu wel weer blinkend uit.

Hierna een stuk door het bekende deel van Cappedocia gereden en meteen was duidelijk wat het hier bijzonder maakt. Allerlei pyramide of puntvormige (je kunt er ook andere associaties bij hebben) rotsen die in het landschap staan en uitgeholde stukken berg waarin vroeger woningen waren. Een prachtig gezicht, zie de foto's. Onderweg nog een Nederlandse Landcruiser tegen gekomen, waarvan we even dachten dat het Rutger en Catheleine waren die we aan het eind van deze dag zullen ontmoeten voor een gezamenlijk diner. Het bleken echter Kees en Nathalie de Visser te zijn (http://www.keesnathalie.nl/) die een jaar lang op reis gaan.

Een eind verder kwamen we bij een motor/quad verhuurder even stil te staan en werden door een goed Engels sprekende man aangesproken die het geluid van Royal Enfield meteen herkende. Hij dacht dat we de machines voor ongeveer € 500 in India gekocht haddden. Waarschijnlijk is het bedrag voor de losse onderdelen die nodig waren veel hoger dan de aanschafprijs die deze man in gedachten had. Hij had echter wel een idee hoe we aan een buitenband zouden kunnen komen. Nog even afwachten of dit ook werkelijk goed komt, anders moeten we er 1 of 2 in Ankara bestellen.

Morgen gaan we naar een ander deel van Cappedocia. Hopelijk is Otto vandaag of anders binnenkort in staat om ook hier te komen. We kunnen hem dan een verkorte toer gegen door het voor ons dan al bekende gebied. Voorlopig is het hier goed uit te houden in dit leuke stadje met een uitstekend hotel met heerlijk liggende bedden. 

Grotere kaart weergeven


2 oktober van Tatvan naar Malatya,

Het werd natuurlijk eens tijd dat er een kaartje in de berichten terecht komt, het blijkt eigenlijk erg makkelijk te zijn.
Vanmorgen weer een goed ontbijt gehad, maar van Otto die in een buur hotel slaapt een telefoontje gekregen dat hij een ernstige vorm van buikgriep had en waarschijnlijk niet zou kunnen gaan rijden. Het kan aan de vis gelegen hebben maar ook aan het feit dat hij ongeveer 3 x zo lang in de ijzige kou heeft gereden als Marc en Paul. Gelukkig kan Otto wat sneller rijden (met zijn 56 jaar oude motor) dan Marc en Paul met hun motoren van bouwjaar 2004 en 2009. Besloten om Otto weer achter te laten en Marc en Paul vooruit te laten rijden. Gelukkig hadden de weersvoorspellers het juist gezien en de zon scheen volop, hoewel het nog best wel fris buiten was. Om half 10 zijn Marc en Paul vertrokken met het doel Elazig. Ondanks het gebrek aan vermogen bij lage toerentallen en het enorme verbruik van de motor van Marc toch goed opgeschoten, dankzij de goede wegen en het prettige weer. In Elazig weer een Döner tentje opgezocht en een heerlijk brood(je) gegegeten en besloten om nog maar 100 km verdernaar Malatya te rijden.
Hier via Lonely Planet bij het Yeni Hotel aangekomen midden in het centrum van deze vrij moderne westers aandoende stad. We blijven er maar één nacht, dus veel zullen we er niet van zien.
Wel kunnen we nu weer foto's opladen al zal dit pas na het eten gebeuren (na 22:00 uur plaatselijke tijd)
http://picasaweb.google.com/2enfields1triumph

naar Tatvan

1 oktober van Van naar Tatvan

Op tijd opgestaan en weer van een uitstekend ontbijt genoten. Dit keer was dat binnen omdat het buiten te nat en te koud was. Een afspraak met Otto gemaakt om elkaar in Tatvan te ontmoeten aan de westkant van het meer van Van, dat groot genoeg is om het IJselmeer te kunnen bevatten. Bij het oppakken van de motoren, in de regen, bleek dat de achterband van de motor van Marc leeg stond, gelukkig stonden we onder een afdak. Achterwiel eruit en de binnenband die we de vorige avond hadden geplakt gemonteerd. Helaas stond korte tijd erna de band weer leeg. Het bleek dat behalve de popnagel, die er natuurlijk uitgehaald was nog een stukje staaldraad, zoals in een gaskabel, in de buitenband was blijven steken. Dus nog maar een plakker op de band. Al met al zo'n 2 uur werk. De afspraak met Otto zou wel eens niet meer gehaald kunnen worden. Het leek wel even droog toen we wegreden, maar dat was slechts van korte duur. Ook de temperatuur was erg laag, het meer van Van ligt op 1750 meter hoogte, hier is de termperatuur zo'n  12 graden lager dan op zeeniveau. De weg naar Tatvan loopt niet langs de rand van het meer maar gaat nog over een pas van 2500 meter hoogte. Kortom de rit was volgens sommige de koudste tot nu toe of was net iets minder koud dan de rit over de  Tanlan la in de Himalaya. Marc en Paul kwamen om een uur of 2 na 150 km rijden totaal onderkoeld in Tatvan aan en besloten niet verder te rijden. Otto had ook al meegedeeld dat dit zijn einddoel zou worden voor deze dag.
Marc en Paul zijn eerst wat opgewarmd in een een Dönertent met 4 koppen thee en een portie döner en hebben vervolgens een hotel gezocht, wat hier niet zo moeilijk bleek te zijn. Contact met Otto was tijdelijk niet mogelijk.
Dan maar wat boodschappen en een wandeling langs de "boulevard"  van het meer. Hier bleek een goed restaurant te zijn waar ze bier konden schenken. Na he 2e biertje kregen we Otto aan de lijn die ook in Tatvan was gearriveerd, hij had al een hotel, een andere als Marc en Paul, maar wel vlak in de buurt. Otto naar het restaurant gedirigeerd en daar hebben we een heerlijk vismaaltijd verorberd samen met een fles wijn. De rekening viel eigenlijk nog best mee.
Het was te koud om foto's te maken, dus nieuwe foto's volgen later. Hierna kunnen we weer met zijn drieën verder rijden, de voorspellingen voor het weer zijn beter, maar we moeten even afwachten of deze ook uit gaan komen.